वेल जमिनीतून आत रुतून बसलेली आणि उंच उंच आभाळाला भिडलेली. अनेक रंगांच्या फुलांची,उन्हं पाऊस झेलून अगदी ताठ उभी आहे.... अमृतवेल... भाव भावनांच्या विश्वात खिळवून ठेवते. प्रत्येक व्यक्ती प्रत्येक पात्र खरं आणि बरोबरच वाटत. कुणाचीच चूक नाही आणि कुणीच बरोबर नाही. फक्त पात्रच नाही तर पुराणातली आणि गोष्टीतल्या माणसांचेही मनाचा डोह गाठलाय. महाभारतातल्या सावित्रीच किंवा हॅम्लेटच्या आईच म्हणा,
सीतेची सुवर्णमूर्ती पाहून संबंध अश्वमेध यज्ञात रामाच्या मनात चालत असलेला काहूर अगदी सुंदर टिपलंय लेखकानं .
माणूस कितीही हुशार असला तरी समाजाची बांधिलकी त्यालाही पाहावीच लागते, एखाद्या धाडसी विचाराने कुणी झपाटला असेल तर त्याचे होणारे परिणाम ज्यालात्याला भोगावेच लागतात आणि त्याची तयारी असेल तेव्हाच त्याने ते अग्निदिव्य केले पाहिजे
अश्वत्थामा जसा एकटा आहे आणि आपले अभागी चिरंजीवित्व घेऊन हिंडतो आहे तसाच माणूस सुद्धा एकटाच स्वतःच्याच हाताने करून बसलेल्या चुका माथ्यावरच्या जखमेसारखा घेऊन मिरवतो आहे.
नक्की वाचून बघा.... अमृतवेल (वि.स. खांडेकर )
